و به من جانی دوباره می دهد تا بتوانم لحظه هایم را با او قسمت کنم ...
... Adieu
Adieu Adieu ، la clarté de ma nuit obscure
Adieu Adieu ، le soleil de mon jour
Adieu Adieu ، la joie de mon bonheur
Adieu Adieu ، l'étoile de mon vœu de bonheur
Adieu Adieu ، la beauté de ma fleur
Adieu Adieu ، la fleur de mon amour
Adieu Adieu ، à celui que je donne la vie pour
Adieu Adieu ، l'étouffement de mon malheur
Adieu Adieu ، à celui que j'adore
Adieu Adieu ، c'est l'univers de mon cœur
Adieu Adieu ، le prince de mon cœur
از فرسنگ ها فاصله و در دیار غربت ، برای قاصدک ...
وای ، باران؛
باران؛
شیشه پنجره را باران شست ...
از دل من اما ،
چه کسی نقش تو را خواهد شست ؟
آسمان سربی رنگ ،
من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ.
می پرد مرغ نگاهم تا دور ،
وای ، باران ،
باران ،
پر مرغان نگاهم را شست.
خواب رویای فراموشیهاست !
خواب را دریابم ،
که در آن دولت خاموشیهاست.
من شکوفایی گلهای امیدم را در رویاها می بینم ،
و ندایی که به من میگوید :
گر چه شب تاریک است
دل قوی دار ،
سحر نزدیک است.
دل من ، در دل شب ،
خواب پروانه شدن می بیند.
مهر در صبحدمان داس به دست
آسمانها آبی ،
پر مرغان صداقت آبی ست
دیده در آینه صبح تو را می بیند.
از گریبان تو صبح صادق ،
می گشاید پرو بال.
تو گل سرخ منی
تو گل یاسمنی
تو چنان شبنم پاک سحری ؟
نه؟
از آن پاکتری.
تو بهاری ؟
نه ،
بهاران از توست.
از تو می گیرد وام ،
هر بهار اینهمه زیبایی را.
هوس باغ و بهارانم نیست ،
ای بهین باغ و بهارانم تو !
برای قاصدک ...
ماه من ، غصه چرا؟!
آسمان را بنگر ، که هنوز ، بعد صدها شب و روز
مثل آن روز نخست
گرم و آبی و پر از مهر ، به ما می خندد !
یا زمینی را که دلش از سردی شب های خزان
نه شکست و نه گرفت !
بلکه از عاطفه لبریز شد و
نفسی از سر امید کشید
و در آغاز بهار ، دشتی از یاس سپید
زیر پاهامان ریخت ،
تا بگوید که هنوز ، پر امنیت احساس خداست !
ماه من ، غصه چرا؟!
تو مرا داری و من هر شب و روز ،
آرزویم ، همه خوشبختی توست !
ماه من ! دل به غم دادن و از یاس سخن ها گفتن
کار آنهایی نیست ، که خدا را دارند …
ماه من ! غم و اندوه ، اگر هم روزی ، مثل باران بارید
یا دل شیشه ای ات ، از لب پنجره عشق ، زمین خورد و شکست ،
با نگاهت به خدا ، چتر شادی وا کن
و بگو با دل خود ، که خدا هست ، خدا هست !
او همانی است که در تارترین لحظه شب ، راه نورانی امید
نشانم میداد …
او همانی است که هر لحظه دلش می خواهد ، همه زندگی ام ، غرق شادی باشد …
ماه من ! غصه اگر هست ، بگو تا باشد !
معنی خوشبختی ،
بودن اندوه است … !
این همه غصه و غم ، این همه شادی و شور
چه بخواهی و چه نه ! میوه یک باغند
همه را با هم و با عشق بچیین
ولی از یاد مبر :
پشت هر کوه بلند ، سبزه زاری است پر یاد خدا
و در آن باز کسی می خواند
که خدا هست ، خدا هست
و چرا غصه؟! چرا؟
آقای من ... آقای من ...
هر چه دیده ام
و هر چه شنیده ام
هر کجا رفته ام و هر چه کرده ام
هر چه هستم و هر چه بوده ام
حال که رنجوری تنم را به سوی تو آورده ام
حال که بر باب رحمت تو نشسته ام
حال که آمده ام ، اگر بپرسی کجا بودی و چه میکردی؟ ، چه جوابی بدهم؟
حال که آمده ام ، اگر بپرسی تو کیستی؟ ... ، می گویم:
من همانم که توام سروری
من همانم که توام پدری
من همانم که توام همه کسی ...
طنین سرود سبز سرشار از سادگی ات به سحرگاهم رنگ استوار سپیدار می بخشد ...
ای که سخاوت ناب آسمان وامدار چشمان توست ...
پردیس افلاکی من در زمین ...
نفس های انسان گام هایی است که به سوی مرگ بر می دارد.
مرگ پایان زندگی نیست.
مرگ آغاز حیاتی دیگر است.
حیاتی که دیگر با فنا و مرگ در آمیخته نیست.
حیاتی بی نقص و مطلق.
زندگی این عالم در میان دو عدم معنا می گیرد.
عالم پس از مرگ همان عالم پیش از تولد است و انسان در میان ای دو عدم فرصت زیستن دارد.
زندگی دنیا با مرگ در آمیخته است. روشنایی هایش با تاریکی ، شادی هایش با رنج ، خنده هایش با گریه ، پیروزی هایش با شکست ، زیبایی هایش با زشتی ، جوانیش با پیری و بالاخره وجودش با عدم.
حقیقت این عالم فناست.
انسان را نه برای فنا که برای بقا آفریده اند.
دعوت مرگ را به گوش بگیرید پیش از آنکه مرگ شما را فرا خواند.
و همه این سخنان از سر مرگ آگاهی است.
دل بستن به دنیا دل بستن به فناست و مرگ بر ما سایه افکنده است.
چون حضرت علی علیه السلام (هم او که راه های آسمان را بهتر از راه های زمین می شناسد) چنین می فرماید :
دلها تان را از دنیا بیرون کنید پیش از آنکه بدنها تان را از آن بیرون برند.
حقیقت این عالم فناست.
* شهید سید مرتضی آوینی
Human soul that the steps are on the death.
Death is life.
Death is a common life started.
Vital that another ruin and death is mixed.
Vital perfect and absolute.
Life in this world is between two non-sense.
World after the death of the universe and human prenatal among two of the opportunity to live.
Living with death in the world is integrated. With its dark lighting, happy with his suffering, his laughter with tears, her victory with the defeat, his beauty with obscenity, aging and finally with his young existence absence.
In fact this world is doomed.
Not for the man doomed to survive have created.
Invited to hear the death before the death of your calls.
And all these words over the death of knowledge.
Heart close to heart the world is close to ruin and death to us is the shadow thrown.
Since Hazrat Ali (The way the sky he better knows the way to Earth) so stated:
Game your heart out to the world body before Game out of your brand.
In fact this world is doomed.
باز كن پنجره را
قاصدكی فرستادم ...
فوت كرده ام بر آن
تا برایت سلام آورد ...
كه بتابد بر تو
باران آورد ...
جاری شود بر تو
سبزی سبزه ها را ...
بر دوشش گذاشته ام
و درختی كه ...
سایبانت باشد
باز كن پنجره را ...
آه ای قلب محزون من
دیدی چگونه سودا رنگ عشق پیدا کرد.
دیدی که جغرافیای فاصله را چگونه با نوازش نگاهی می شود طی کرد و نادیده گرفت.
دیدی که رنجهای کهنه را با ترنمی می شود یکباره فراموش کرد.
دیدی که آزادی لحظه ی ناب سر سپردن است.
دیدی که عشق یک اتفاق نیست ،
یک قرار قبلی است.
مثل یک تفاهم ازلی از اول بوده و تا ابد ادامه خواهد داشت.
وقتی که سر درونم پدید آمد ،
از او به یاری او به سوی او شتافتم ،
نسیم شوق من بر او وزید ،
دریای فروردین را پشت سر نهادم ،
کسی را که به نام نمی شناختم ، آشکارا دیدم ...
گفتم : ای که تا دلم تو را دید تیر محبت شد ...
پس تو انس من ، مهر من ، روان من و در عشق ، ذخیره و جان منی ...
