برای قاصدک ...
تا می توانی در سکوتت رنگ فریاد مرا گم کن
عیبی ندارد عشق پاکم را فدای حرف مردم کن
بر ریشه های جنگل شوقم تبر بردار ، حرفی نیست
اما فقط یک لحظه شور فصل رویش را تجسم کن
احساس سبزم را کلاغان و مترسک ها درو کردند
بعد از من این بی انتها را وقف عشق و بوی گندم کن
بگذار مردم با هیاهوهای گنگ خویش ، خوش باشند
من از تو می خوانم ، تو هم با شور آوازم ترنم کن
یا هم صدا با من تب این واژه ها را آتشین تر ساز
یا شعله های سرکش طبع مرا دق مرگ هیزم کن
مرگ غرورم چشم بیمار تو را روشن نخواهد ساخت
یک عمر شوق بودنم را وام دار یک تبسم کن
شاید زبانت را نمی فهمم که دردم را نمی دانی
با هر زبانی دوست داری با غزل هایم تکلم کن ... *
* اصغر معاذی مهربانی
عشق صدای فاصله هاست ...
|
برای قاصدک ...
ماه من ، غصه چرا؟!
آسمان را بنگر ، که هنوز ، بعد صدها شب و روز
مثل آن روز نخست
گرم و آبی و پر از مهر ، به ما می خندد !
یا زمینی را که دلش از سردی شب های خزان
نه شکست و نه گرفت !
بلکه از عاطفه لبریز شد و
نفسی از سر امید کشید
و در آغاز بهار ، دشتی از یاس سپید
زیر پاهامان ریخت ،
تا بگوید که هنوز ، پر امنیت احساس خداست !
ماه من ، غصه چرا؟!
تو مرا داری و من هر شب و روز ،
آرزویم ، همه خوشبختی توست !
ماه من ! دل به غم دادن و از یاس سخن ها گفتن
کار آنهایی نیست ، که خدا را دارند …
ماه من ! غم و اندوه ، اگر هم روزی ، مثل باران بارید
یا دل شیشه ای ات ، از لب پنجره عشق ، زمین خورد و شکست ،
با نگاهت به خدا ، چتر شادی وا کن
و بگو با دل خود ، که خدا هست ، خدا هست !
او همانی است که در تارترین لحظه شب ، راه نورانی امید
نشانم میداد …
او همانی است که هر لحظه دلش می خواهد ، همه زندگی ام ، غرق شادی باشد …
ماه من ! غصه اگر هست ، بگو تا باشد !
معنی خوشبختی ،
بودن اندوه است … !
این همه غصه و غم ، این همه شادی و شور
چه بخواهی و چه نه ! میوه یک باغند
همه را با هم و با عشق بچیین
ولی از یاد مبر :
پشت هر کوه بلند ، سبزه زاری است پر یاد خدا
و در آن باز کسی می خواند
که خدا هست ، خدا هست
و چرا غصه؟! چرا؟
عشق صدای فاصله هاست ...
|
